Ο πόλεμος στην Ουκρανία, έβαλε ταφόπλακα στην παγκοσμιοποίηση όπως την ξέραμε. Άλλωστε το γεγονός ότι το παγκόσμιο χρέος αυτή τη στιγμή ξεπερνά τα 300 τρις δολάρια είναι δηλωτικό πως ο κόσμος δεν βρίσκεται απλώς στο χείλος μιας ακόμη ύφεσης. Βρίσκεται ήδη εν μέσω μιας βαθιάς παγκόσμιας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής αλλαγής, με γεωπολιτικές προεκτάσεις.
Κανείς δεν έχει τη βεβαιότητα για το πως θα μοιάζει η «επόμενη μέρα». Κάθε «παίκτης» στο «παγκόσμιο παιχνίδι» κάνει «SWOT analysis» αυτή την ώρα και κρατάει την αναπνοή του. Όμως κατά τον Χέγκελ η ιστορία είναι πάντα η κρίση της ιστορίας. Κάθε μέρα είναι μέρα κρίσης. Τράπεζες καταρρέουν, το Παρίσι φλέγεται, στο Ισραήλ χάος, την ώρα που σφίγγουν τα χέρια οι Σαουδάραβες με τους Ιρανούς. Και τις ΗΠΑ, με πολεμικό προϋπολογισμό 858 δις δολαρίων για το 23, να αναγνωρίζουν ανοιχτά την πίεση που δέχονται από δυο πυρηνικές δυνάμεις, τη Ρωσία και την Κίνα, που έρχονται μεταξύ τους όλο και πιο κοντά με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία.
Οι καιροί δεν είναι συνηθισμένοι. Και σε ασυνήθιστες συνθήκες κανείς δεν μπορεί να πηγαίνει “by the book”. H αλήθεια – όσο ενοχλητική κι αν είναι – δεν παύει να είναι η μόνη που μπορεί να λειτουργήσει σαν προστατευτική ασπίδα, όταν τα ψέματα οδηγούν σε αδιέξοδα και γι’ αυτό πετάγονται στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας. Όπως κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, καταρρέει σήμερα η (νεο)φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως τη γνωρίσαμε. Ούτε ο Σαββίδης μπορεί να πάρει άλλα λιμάνια, ούτε ο ελληνικός σιδηρόδρομος μπορεί να γίνει παιχνίδι στα χέρια της Cosco. Τελεία και παύλα.
Αλήθεια είναι λοιπόν πως εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόμαστε πάνω στον χάρτη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου έχουμε ανάγκη από ένα εθνικό σχέδιο διαχείρισης αυτής της παγκόσμιας μετάβασης.
Όπως έχει εύστοχα περιγράψει ένας από τους πλέον αγνοημένους Έλληνες διανοητές, ο Παναγιώτης Κονδύλης, η πολιτική του μέλλοντος θα είναι, έτσι ή αλλιώς, ένας ανελέητος αγώνας για την κατανομή των πρώτων υλών και του πλούτου του κόσμου, ένας αγώνας για ζωτικά συμφέροντα. Μέλλον μπορεί πραγματικά να προσδιορισθεί και να πραγματωθεί μονάχα μέσα από τη θέση ισχύος που έχεις μέσα σε ένα παγκόσμιο σύστημα, σπασμένο πλέον σε κομμάτια.
Μπροστά στη νέα πραγματικότητα που έτυχε στη «βάρδια» μας, οι προσδιορισμοί της παραδοσιακής πολιτικής γεωγραφίας «Δεξιά – Κέντρο – Αριστερά», με τα άκρα τους και τα κέντρα τους, δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Χρειάζεται πραγματισμός και εθνικό σχέδιο, με δίκαιη συνεισφορά όλων στην εφαρμογή του. Από την πολιτική και οικονομική κορυφή μέχρι την πλατιά κοινωνική βάση. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα εθνικό κοινωνικό συμβόλαιο ασφάλειας.
Ο ελληνικός πληθυσμός δεν μπορεί να είναι κάθε φορά τόσο εκτεθειμένος στο «τυχαίο», στο «μοιραίο», στα απόνερα διεθνών κρίσεων, στο «ανθρώπινο λάθος», στους πλειστηριασμούς, στην ακρίβεια. Στα δύσκολα, αν μη τι άλλο θέλεις Κράτος που να το εμπιστεύεσαι και να το θεωρείς δικό σου. Που θα νοιαστεί και δεν θα νίψει τα χέρια του επικαλούμενο την «κακιά ώρα». Και τα μνημόνια «κακιά ώρα» ήταν και «ανθρώπινο λάθος» του Καραμανλή που κουράστηκε κι έφυγε νωρίτερα από τη βάρδια να πάει για σουβλάκια κι άφησε τον Γιώργο Παπανδρέου να παίζει με τα κουμπιά της «τηλεδιοίκησης». Αλλά ταυτόχρονα, ήταν και «βαθύ κράτος» προστασίας των πάντα ανέγγιχτων.
Το «πάμε κι όπου βγει» μόνο τον θυμό της ελληνικής κοινωνίας προκαλεί, μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα του «παγκόσμιου παιχνιδιού», έχοντας πληρώσει ήδη πολύ ακριβά την εξαγωγή της κρίσης του 2008 από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη κι έχοντας περάσει από «σαράντα κύματα» μέχρι και σήμερα. Κι αν δεν είχαμε τον τουρισμό θα είχαμε πάει απευθείας στα βράχια.
Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία το ποιος, αλλά και με ποιους, θα διαχειριστεί αυτή τη σκληρή και δύσκολη επόμενη ημέρα. Η κυβερνησιμότητα είναι προτεραιότητα στις εθνικές εκλογές του Μαΐου. Όχι ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός των συμψηφισμών και των ποσοστώσεων. Αυτά είναι παραπολιτική. Ουσία στην πολιτική είναι «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια»! Το μεγάλο ζήτημα είναι να… πιαστούν τα ποντίκια. Γιατί αν δεν συμβεί αυτό, αν δεν υπάρχει επόμενη κυβέρνηση που θα χειριστεί αποτελεσματικά το πλήθος των προκλήσεων και των αποφάσεων που πρέπει να δρομολογηθούν προς αντιμετώπισή τους, τότε οι περιπέτειες δεν θα είναι κάτι που αφήσαμε πίσω μας αλλά αυτό που ορθώνεται απειλητικά μπροστά μας.