Γράφει o Γιάννης Παρασκευάς
Ακατανόητα τα όσα συμβαίνουν και όσα λέγονται, τα απλά περιπλέκονται και τα ουσιώδη ρίχνονται στον Καιάδα, ως νοσηρά και άχρηστα.
Αρνείται τη στασιμότητα, και η κοινωνία και το σύμπαν, το χθεσινό έφυγε και έγινε παρελθόν, το παρόν διατρέχει τον χρόνο του με ασύλληπτη ταχύτητα και άμεσα γίνεται παρελθόν και το μέλλον κουβαλά μαζί του μια φαντασιακή φόρτιση.
Η βαριά σκιά του παρελθόντος, χωρίς καμιά δική μας συναίνεση, είναι μονίμως παρούσα και σαν να ζητά εκδίκηση, πιέζει για την ερμηνεία της και ταυτόχρονα περιγελά την ανικανότητά μας, να την κατανοήσουμε και να διδαχθούμε.
Ο χρόνος ποτέ δεν είναι ανενεργός, συνεργοί πάντοτε μαζί του, του φορτώνουμε στην πλάτη, γεγονότα, πράξεις, παραλήψεις που εκ των υστέρων, χαμένοι στη μετάφρασή τους, αρνούμεθα να δούμε την αλήθεια, αρνούμεθα να αποδεχθούμε τις αιτίες και να δώσουμε απάντηση στο γιατί.
Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε όλα τα επίπεδα αυτού που ονομάζουμε δημόσιος βίος, ανατρέπουν αρχές και αξίες, σε ατομικό, συλλογικό και πολιτικό επίπεδο.
Ο πολίτης με όσα βίωσε και βιώνει και με την οικονομική θηλιά στον λαιμό οδηγήθηκε αναγκαστικά και με επιλογή των ισχυρών, στην εξατομίκευση και την αναγκαστική απομόνωσή του, το κοινό αγαθό τού έγινε ξένο και απεμπόλησε την ιδιότητα του ενεργού πολίτη.
Οι συλλογικότητες ευτελίστηκαν και νεκρώθηκαν, η απονεύρωση είναι καθολική, οι θεσμοί υφίστανται μόνο κατ’ όνομα, στην πράξη ή σιωπούν ή γίνονται όργανα της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Η Πολιτική ποδηγετημένη από τα ισχυρά διεθνή και ντόπια οικονομικά συμφέροντα, ξεπούλησε την αξιοπιστία της και έγινε ο πιστός υπηρέτης τους.
Στη χώρα μας προσθετικά, αλλά με καταιγιστικούς ρυθμούς στα χρόνια της πρωθυπουργίας του κ. Μητσοτάκη, το ένα αρνητικό διαδέχεται το άλλο, με αποτέλεσμα να έχει ήδη ξεχειλίσει το ποτήρι της ανοχής και της προσμονής.
Οι κατέχοντες την εξουσία, πιστεύουν ότι όλες οι αντιδράσεις των πολιτών, είναι θυμικές και ότι τα πάντα μπορούν να ξεπεραστούν με τη χρήση της κατάλληλης επικοινωνιακής προπαγάνδας.
Το έγκλημα των Τεμπών, ο αναιτιολόγητος θάνατος τόσων νέων ανθρώπων, ήταν η σταγόνα που έφερε στην επιφάνεια, την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών.
Οργή και θυμός, με την απαίτηση τιμωρίας των υπευθύνων, όχι ηλιθιωδώς, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά με πλήρη συνείδηση του τι έλεγε ο πρωθυπουργός, πριν αλέκτωρ λαλήσει, ονομάτισε τον υπεύθυνο, ένοχος ο σταθμάρχης.
Καθημερινά θρηνούμε θανάτους, θανάτους πραγματικούς και θανάτους αξιοπρέπειας, πόσοι οι θάνατοι από τον κορωνοϊό;
Πόσοι θάνατοι από την υπολειτουργία των νοσοκομείων, πόσοι θάνατοι στους δρόμους, πόσοι θάνατοι από την αισχρή εκμετάλλευση, πόσοι από την ανέχεια και πόσοι από τις θηλιές των χρεών σε Τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία.
Οι ευτελισμένοι και αναξιόπιστοι θεσμοί προστασίας του πολίτη, έγιναν φερέφωνα της Εκτελεστικής Εξουσίας, η Δικαιοσύνη έχασε την εμπιστοσύνη των πολιτών, οι θεσμοί αυτοδιοίκησης έγιναν ετερόφωτοι και το «μακρύ χέρι» του Κράτους.
Επιμελητήρια και Επιστημονικοί Σύλλογοι, λόγω πολλαπλών πιέσεων πήραν διαζύγιο από την κύρια αποστολή τους, αυτήν της προστασίας των δικαιωμάτων των μελών τους και της παρέμβασής τους στα πολιτικά δρώμενα.
Η προστασία των δημόσιων αγαθών, παρέμεινε ορφανή και γίνεται βορά των ιδιωτικών συμφερόντων.
Η ιδιωτικοποίησή τους είναι η αιτία και οι αφορμές, για τα δυστυχήματα, για τις καταστροφές, για την εξαθλίωση των πολιτών, για τη φτωχοποίηση της Κοινωνίας.
Οι πολλαπλές ιδιωτικοποιήσεις είναι η γενεσιουργός αιτία για την ακρίβεια στην ενέργεια, τους πλειστηριασμούς, στην ακρίβεια, στους πενιχρούς μισθούς και συντάξεις.
Η Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση έκανε βήματα μόνο για την εξυπηρέτηση των Τραπεζών και των εισπρακτικών μηχανισμών, η ταχύτητα εξυπηρέτησης του πολίτη από τις υπηρεσίες και τους οργανισμούς είναι μικρότερη του αραμπά.
Χαμένοι στη μετάφραση, μετά από κάθε τι αρνητικό αναζητούμε ένα θύμα, προσωποποιούμε τον δήθεν υπεύθυνο και δίνουμε συγχωροχάρτι στους πραγματικά υπεύθυνους.
Είναι επιτακτική η ανάγκη αναδιάρθρωσης της Κρατικής Διοίκησης, της λειτουργίας των θεσμών σε όλα τα επίπεδα, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, της αυτοτέλειας και οικονομικής αυτοδυναμίας των αυτοδιοικήσεων, του ελέγχου της ληστρικής λειτουργίας των τραπεζών.
Δοκιμάστηκε και απέτυχε οικτρά σε όλους τους τομείς το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη.
Η «Μητσοτάκης ΑΕ» προσπαθεί να μας πείσει για τις οικονομικές επιτυχίες της εταιρείας του, χρησιμοποιώντας τα υποτελή του ΜΜΕ, περηφανεύεται για το ξεπούλημα σε ξένους επενδυτές των περιουσιών των πολιτών, που βρίσκονται κάτω από τη χατζάρα των Τραπεζών και για τις επενδύσεις των διάφορων funds τα οποία αγοράζουν ό,τι μπορεί να δώσει κέρδος, όχι με δικά τους χρήματα, αλλά με δάνεια των τραπεζών.
Σαν δαμόκλεια σπάθη για εκφοβισμό των συντηρητικών πολιτών, χρησιμοποιεί τον φόβο της ακυβερνησίας, μάλλον δεν έχει ακόμα κατανοήσει, ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει, θα είναι καλύτερη από μια δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη.