Ιδιαίτερα δε στις απομακρυσμένες περιοχές και τα μικρά νησιά μας, οι υποδομές της υγείας θυμίζουν τριτοκοσμικές χώρες παρά σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Ενώ είναι γνωστά αυτά, κάθε καλοκαίρι συμβαίνει το εξής παράδοξο. Οι εκάστοτε υπουργοί και οι λοιποί αξιωματούχοι δείχνουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτά τα θέματα. Καθώς το θερμόμετρο ανεβαίνει, η κυβέρνηση ανακαλύπτει τα νησιά μας – όχι βέβαια για να αντιμετωπίσει τα χρόνια προβλήματα της δημόσιας υγείας, αλλά για να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Όχι δηλαδή για να επισκεφθεί τα εγκαταλελειμμένα κέντρα υγείας και να λύσει τα προβλήματα των νησιωτών, αλλά για να προσθέσει λίγη παραλία και ήλιο στην καθημερινή της ατζέντα.
Η τραγική ειρωνεία; Αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί που εμφανίζονται στα νησιά για «επιτόπιους ελέγχους» φροντίζουν να τακτοποιούν τις διακοπές τους στην καλύτερη σουίτα του νησιού, κάνοντας προφανώς την απαραίτητη στάση στα κέντρα υγείας και στα νοσοκομεία. Σε κάποια μέρη μπορεί να σκηνοθετηθούν “ειδυλλιακές” εικόνες με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας (που δεν έχουν λειτουργήσει ποτέ), με αρκετό ιατρικό προσωπικό και με περίθαλψη “υψηλών προδιαγραφών”.
Στα νησιά μας που δεν μπορεί να κρυφτεί η ανεπάρκεια και που φορτώνονται οι ασθενείς σε καρότσες αγροτικών για να μπορέσουν να φθάσουν έγκαιρα στον ιατρό, το έργο αλλάζει. Οι υπουργοί και οι κουστωδίες κάθονται και ακούνε τα παράπονα, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι και κάνοντας τις ίδιες εξαγγελίες που έκαναν πριν είκοσι χρόνια οι προκάτοχοί τους.
Ο παραλογισμός συνεχίζεται και με τους κομματικούς στρατούς που σπεύδουν να ωραιοποιήσουν τις καταστάσεις. Από τη στιγμή που ο υπουργός προσγειώνεται στο νησί, οι τοπικές αρχές και οι υπάλληλοι του κόμματος κάνουν τα πάντα για να παρουσιάσουν μια εικόνα πιο ήπια από την πραγματική. Ακόμα και στην κριτική που τάχα ασκούν, φροντίζουν να επισημάνουν ότι παρέλαβαν στη χειρότερη δυνατή κατάσταση το κράτος και τώρα παλεύουν νυχθημερόν να το φτιάξουν και πως μόνον οι κακεντρεχείς δεν βλέπουν την πρόοδο.
Με το τέλος των «επιθεωρήσεων» και την αναχώρηση των αξιωματούχων, η δημόσια υγεία στις απομακρυσμένες περιοχές επιστρέφει στη γνώριμη κατάσταση της αδιαφορίας και εγκατάλειψης. Τα προβλήματα που υποτίθεται πως επιλύθηκαν ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, και οι κάτοικοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα: τη λειψή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την έλλειψη προσωπικού και εξοπλισμού, και τα συνεχώς διογκούμενα προβλήματα που κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται να λύσει.
Όμως, η φάρσα συνεχίζεται. Και οι κυβερνώντες, όποιοι κι αν είναι αυτοί, θα επιστρέψουν το επόμενο καλοκαίρι για να μας προσφέρουν άλλο ένα επεισόδιο στο θέατρο του παραλόγου. Θα μας πουν για τα «μεγάλα έργα» που σχεδιάζονται, για τις «άμεσες προσλήψεις» και για τις «σημαντικές επενδύσεις». Θα μας διαβεβαιώσουν ότι αυτή τη φορά, όλα θα είναι διαφορετικά.
Αλλά οι “ιθαγενείς” ξέρουν καλύτερα. Έχουν δει την ίδια σκηνή να παίζεται ξανά και ξανά. Και αν υπάρχει ένα πράγμα που έχουν μάθει, είναι ότι οι υποσχέσεις της κυβέρνησης έχουν τόσο βάρος όσο και τα χαμόγελα των πολιτικών στις καλοκαιρινές φωτογραφίες τους.
Στο μεταξύ, η καθημερινότητα συνεχίζεται. Οι κάτοικοι των νησιών θα συνεχίσουν να παλεύουν μόνοι τους, χωρίς την υποστήριξη της πολιτείας, ενώ οι υπουργοί θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τις «υπηρεσιακές» διακοπές τους. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα χαμόγελα και τις διακοπές, η δημόσια υγεία θα συνεχίσει να παραπαίει, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Μια αγάπη για το καλοκαίρι θα είναι κι αυτή…