Σε παράκρουση ο κύριος Κόκκινος, ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μαλλιά, στον ωκεανό του ψέματος που τα τελευταία χρόνια ζει απομονωμένος από την πολιτική σκηνή του τόπου. Θρασύς, χωρίς ίχνος πολιτικής ευεξίας, επιτίθεται στους πάντες, ουρλιάζοντας ακόμα και όταν βγαίνει μόνο στον Μαρτίνη σαν τη γριά που τις πήραν την μασέλα από το στόμα.
Του κόκκινου του φταίνε οι δημοσιογράφοι που δεν τον παίζουν, που δεν φιλοξενούν τα δελτία τύπου του και δεν γίνονται συμμέτοχοι στις ύβρεις που σε καθημερινή βάση ο ίδιος εξαπολύει για τον Περιφερειάρχη Γιώργο Χατζημάρκο.
Πολιτικά ο κ. Κόκκινος είναι στο περιθώριο, σε μία παράταξη που δεν έχει άλλο μέλος εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.
Κανείς πολίτης, κανείς πολιτικός δεν συμπορεύεται μαζί του προκειμένου να εκπροσωπήσει το Αιγαίο. Τόσο εμπιστοσύνη του έχουν. Μπορείς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπό που είναι σε μία παράταξη αλλά πλήν του εαυτού του άλλο μέλος δεν έχει προκειμένου να σου λύσει προβλήματα; Προφανώς και όχι.
Η νύχτα ξελογιάστρα, νύχτα όμορφή και να σου οι γαρδένιες την ώρα που η Ρόδος καιγότανε δείχνει πόσο λίγο πολιτικά είναι.
Ο Κόκκινος θυμάται ότι τον συμφέρει, επιλεκτική μνήμη, Η Ρόδος δε ξέχασε και του έδειξε τον δρόμο για να φύγει.
Ο Κόκκινος όταν επισκέπτεται την Ρόδο,κάνει αυτό που ο ίδιος κατηγορεί, φωτογραφίζεται για να δηλώσει παρών και παρακαλάει τους δημοσιογράφους να τις παίξουν.
Για όλα αυτά ο κ. Κόκκινος διατηρεί μια περίεργη θα έλεγε κανείς σιωπή. Όσα δεν πιάνει η Αλεπού τα πιάνει η Μαϊμού.