Βαγγέλης Μανδρακός: «Ζούμε την εποχή των… Μαυρογιαλλούρων εδώ στη Ρόδο»

253

Αναφορικά με το θέμα του Παλιού Ελληνικού Προξενείου ο Βαγγέλης Μανδρακός εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες με ενδιαφέρον όλη αυτήν τη συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το κτήριο του Πρώην Ελληνικού Προξενείου και την απόφαση του περιφερειάρχη για τη χρήση του.

Ιδιαίτερο βεβαίως ενδιαφέρον έχει το άρθρο του περιφερειάρχη Γ. Χατζημάρκου που δημοσιεύτηκε στις 12/01. Είναι πράγματι αποκαλυπτικό.

Αφού αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «την ιστορία αυτού του τόπου την τιμάς με πράξεις» (ακριβώς, πράξεις!!!) γράφει διάφορα βαρύγδουπα περί περιβαλλοντικής ευαισθησίας, για τα οποία θα αναφερθώ παρακάτω, γράφει και επί λέξει τα εξής:

«Τώρα γιατί να θέλει κάποιος να κάνει μουσείο σε απόσταση 100 μέτρων από ένα άλλο υπέροχο, μεγάλο, οργανωμένο και μάλιστα δημοτικό μουσείο, ενώ θα μπορούσε για παράδειγμα, να δημιουργήσει μέσα στο ήδη οργανωμένο γειτονικό μουσείο έναν άλλο διακριτικό χώρο με το περιεχόμενο που θα είχε και αυτό της οδού Ι. Καζούλλη είναι άλλη συζήτηση που κανείς δεν θέλει να ανοίξει γιατί απλώς δεν αντέχει τη «σοφία» των «ευαίσθητων» όταν επιτίθενται!!!» (δικά του τα εισαγωγικά).

Οργή και αγανάκτηση για την κορυφαία αθλιότητα του περιφερειάρχη!
Διαβάζοντας το απίστευτο πράγματι σκεπτικό του περιφερειάρχη, μου ήρθε στον νου μια ιστορική πλέον φράση που ειπώθηκε πριν από 30 χρόνια όταν ο Bill Clinton προβληματιζόταν για το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας που τον οδήγησε στον Λευκό Οίκο. “Is the economy stupid!” του είπε κάποιος. Παραφράζοντας «ποιητική αδεία» την ιστορική αυτή φράση θα έλεγα σήμερα: “Is the history stupid!”

Η ιστορία και ο συμβολισμός που έχει το συγκεκριμένο κτήριο και όχι το περιεχόμενο μόνο μιας έκθεσης με ντοκουμέντα της περιόδου εκείνης.
Η ιστορική σημασία και ο συμβολισμός αυτού του κτηρίου που αποτέλεσε την έδρα του Ελληνικού Προξενείου καθ’ όλη σχεδόν την διάρκεια της ιταλικής κατοχής από το 1914 έως το 1940 και που ήταν το μόνο σημείο σε όλη τη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα που κυμάτιζε νόμιμα η γαλανόλευκη αφυπνίζοντας την εθνική συνείδηση των Ροδίων και υπενθυμίζοντας τον ιστορικό προορισμό μας.

Το ίδιο το κτήριο που υπήρξε και η κατοικία του πρώτου Δημάρχου της ελεύθερης Ρόδου του αείμνηστου Σάββα Παυλίδη πριν γίνει η έδρα του ελληνικού προξενείου, ΕΙΝΑΙ η πρόσφατη ιστορία του τόπου μας και δεν έχει απολύτως καμία σημασία, αν στα 100 ή στα 50 ή δίπλα ακριβώς υπάρχει ένα άλλο υπέροχο, μεγάλο, οργανωμένο δημοτικό μουσείο! Αλλά τι να περιμένει κανείς από τον συγκεκριμένο. Δεν προέρχεται από κάποιο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Δεν έχει δυστυχώς ούτε την ανάλογη παιδεία, ούτε τη στοιχειώδη ιστορική ευαισθησία.

Ο πήχης των απαιτήσεων είναι χαμηλά! Πολύ χαμηλά!
Διαβάζοντας και άλλα σημεία του άρθρου την αγανάκτηση διαδέχεται η θυμηδία. Πρόκειται πάντως για ένα αποκαλυπτικό άρθρο που έχει όχι μόνο πολιτικό ενδιαφέρον, αλλά και επιστημονικό. Είναι αξιοπρόσεκτος και περίεργος ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πραγματικότητα ο περιφερειάρχης.

Στο θέμα π.χ. της περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Γράφει επί λέξει: «Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι το μεγαλύτερο διακύβευμα της εποχής, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι άλλο από το περιβάλλον και την προστασία του και μάλιστα σε μια περίοδο όπου ολόκληρος ο πλανήτης και η δική μας χώρα πληρώνει πολύ βαριά το τίμημα της αδιαφορίας απέναντι στα περιβαλλοντικά ζητήματα»!

Ώστε έτσι λοιπόν! Δυστυχώς η πραγματικότητα που ζούμε δεν συμφωνεί με τις πομπώδεις διακηρύξεις του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις εικόνες του καλοκαιριού με τις σορούς των σκουπιδιών σε κάθε γωνία του νησιού. Αυτός και «ο κολλητός του δήμαρχος της Ρόδου» χάρη στις από κοινού εμμονές τους και εμπάθειες που έχουν, άφησαν τη Ρόδο να βρομίσει! Δεν μπορούσε άραγε αυτός που «δεν μπορεί να διανοηθεί» ότι κανείς άλλος πλην του ιδίου δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος, να ασκήσει τη δεδομένη επιρροή του στον «κολλητό του δήμαρχο Ρόδου», ούτως ώστε να μην ζήσει το νησί την κατάσταση που όλοι βιώσαμε; Αυτός είχε την εμπειρία και τη γνώση ο άλλος ήταν καινούργιος και είχε «άγνοια κινδύνου»! Και δυστυχώς πολύ φοβάμαι και λυπάμαι γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξαναζήσουμε παρόμοιες καταστάσεις και στην επόμενη σεζόν. Λυπάμαι όχι για αυτούς αλλά για τον τόπο μου!

Για να μην αναφερθώ και στην ανακύκλωση. Υπάρχει όμως και ένα άλλο μεγάλο θέμα περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Είδα τυχαία στη 2η σελίδα της «ΡΟΔΙΑΚΗΣ» της Πέμπτης 13 Ιανουαρίου «ΦΛΑΣ στο παρελθόν», δημοσίευμα της 13ης Ιανουαρίου 1962, προ 60 ετών δηλαδή, ότι «ως ανεκοινώθει εκ της Ενώσεως Γεωργικών Συνεταιρισμών Δωδεκανήσου συγκεντρώθηκαν υπό συνεργείων της Ενώσεως περί τους 4.000 τόνους ελαιοπυρήνος εις τας αποθήκας της ΡΟΔΙΑ». Άραγε φέτος πόσες χιλιάδες τόνους ελαιοπυρήνος ή «κατσίκαρου» έχουν συγκεντρωθεί και πού θα πάνε δεδομένου ότι το συγκεκριμένο «υποπροϊόν» των ελαιοτριβείων χρειάζεται ειδική διαχείριση ως εν δυνάμει τοξικό προϊόν;

Η συγκεκριμένη αρμοδιότητα δεν ανήκει άμεσα στην περιφέρεια. Διερωτώμαι όμως: αυτός που δεν «μπορεί να διανοηθεί» ότι δεν αντιλαμβάνεται κανείς άλλος, πλην του ιδίου, τη σπουδαιότητα των περιβαλλοντικών επιβαρύνσεων, τι ακριβώς έχει κάνει εδώ και 3 χρόνια για αυτό το τεράστιο πρόβλημα; Έχει αναλάβει κάποια πρωτοβουλία ή απλώς αδρανεί;

Εκτός από λόγια πού είναι οι πράξεις; Και το πρόβλημα εξ όσων γνωρίζω υπάρχει και σε άλλα νησιά της περιφέρειας.

Αναρωτιέμαι τελικά μετά από όλα αυτά. Στον ίδιο τόπο ζούμε; Ή αυτός έρχεται από άλλο πλανήτη για να δηλώνει αυτά που δηλώνει χωρίς αιδώ. Έτη φωτός από την πραγματικότητα. Πράγματι έχει επιστημονικό ενδιαφέρον η περίπτωσή του.

Η πραγματικότητα δυστυχώς για αυτόν βρίσκεται σε πλήρη αντίφαση με τις δηλώσεις του. Άλλο τα λόγια του και άλλο οι πράξεις. Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο για τα τοπικά μας πολιτικά ζητήματα.

Ο ένας μας διαβεβαιώνει ότι «υπό την ηγεσία του» «πάμε μπροστά και τελειώνουμε με το παρελθόν» και ο άλλος ότι «θα φέρει στη Ρόδο τη λάμψη που της αξίζει».

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτόν τον τόπο μας αρέσουν τα παραμύθια! Μάλιστα όσο πιο εξωφρενικό είναι το παραμύθι τόσο πιο πολύ το πιστεύουμε. Και αγκαλιάζει και τους παραμυθάδες! Όποιος πει το πιο εξωπραγματικό παραμύθι κερδίζει.

Όμως αυτός ο τόπος έχει υποστεί πολλά από τους παραμυθάδες της πολιτικής. Δυστυχώς παράγουμε περισσότερους παραμυθάδες από όσους μπορούμε να αντέξουμε. Και όταν τελειώσει το παραμύθι τον λογαριασμό τον πληρώνει πάντοτε ο λαός. Έχουν περάσει μόλις 10 χρόνια και κάτι από την τελευταία χρεοκοπία της χώρας. Την τέταρτη κατά σειρά μέσα στα 200 χρόνια της νεότερης πολιτικής ιστορίας.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Γιούγκερ τον τότε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής επιτροπής πριν από 10 χρόνια όταν ήρθε η τρόικα και είδε τι γινόταν με την απίστευτη κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και μας δήλωσε: “The party is over”.