Είναι ξεκάθαρο πως η συζήτηση γύρω από το μεταναστευτικό παραμένει ζήτημα που αντιμετωπίζεται με αποσπασματικές και πρόχειρες λύσεις. Αντί να ενισχυθούν οι υπηρεσίες με προσωπικό και εξοπλισμό, να ενεργοποιηθούν οι κρατικοί μηχανισμοί για την ορθή φύλαξη των συνόρων, ή να υπάρξει συντονισμένη πίεση προς την Ευρώπη, προτιμάται η δημιουργία ενός κέντρου κράτησης που παρουσιάζεται ως προσωρινή λύση. Ωστόσο, όπως συχνά συμβαίνει, τίποτα δεν είναι πιο μόνιμο από το προσωρινό.
Η μετονομασία από “κέντρο υποδοχής” σε “κέντρο κράτησης” δείχνει προσπάθεια συγκάλυψης του προβλήματος. Τα κονδύλια για την κατασκευή αυτού του κέντρου στη Ρόδο προκαλούν ερωτήματα: πώς και πότε θα εξασφαλιστούν, όταν εδώ και χρόνια δεν υπάρχουν τα απαραίτητα για τις βασικές ανάγκες των υπηρεσιών ασφαλείας, όπως η αστυνομία και το λιμενικό. Οι εργαζόμενοι αυτοί αναγκάζονται να προσφέρουν παραπάνω από τις δυνάμεις τους, χωρίς τα αναγκαία εφόδια.
Η απόφαση αυτή δεν αντιμετωπίζει τη ρίζα του προβλήματος, το οποίο άλλοι έχουν επιβάλει στη χώρα μας και τα νησιά μας. Χρησιμοποιώντας τον ανθρώπινο πόνο ως πρόσχημα, φαίνεται να οδηγούμαστε σε λύσεις που απλώς μεταθέτουν το αδιέξοδο. Είναι κρίσιμο να παρακολουθήσουμε και να αξιολογήσουμε τις επόμενες κινήσεις, καθώς ο φόβος είναι πως το ζήτημα δεν θα επιλυθεί ουσιαστικά, αλλά θα συνεχίσει να διαιωνίζεται εις βάρος όλων.