Το ΠΑΣΟΚ, το δημιούργημα του πατέρα του τον αποδοκίμασε σκληρά. Ετσι, ο τελευταίος γόνος μιας οικογένειας τριών πρωθυπουργών γκρέμισε το ίδιο τους το κάστρο. Εύκολα γκρεμίζεις όσα δεν έχτισες. Ο Ανδρέας εφτιαξε κάτι νέο, δικό του. Δεν έκανε το σφάλμα να επιχειρήσει να αναστήσει την Ενωση Κέντρου. Αυτή η επιλογή δεν ήταν απλή υπόθεση. Ο Ανδρέας, αν και γόνος, ήταν αυτόφωτος. Ο Γιώργος Παπανδρέου, πάλι, πήρε το κεφάλαιο του Ανδρέα και το κατέστρεψε.
Μαζί κατέστρεψε και μια χώρα την οποία βιαστικά και άκριτα έσυρε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Τώρα θέλησε να επιστρέψει. Ολα αυτά τα είχε ξεχάσει. Ηθελε ξαφνικά να αναστήσει όσα ο ίδιος γκρέμισε. Βάσισε τις ελπίδες του στην καταγωγή και όχι στο «έργο» του. Αυτό δεν είναι απλώς συντηρητικό, είναι οπισθοδρομικό.
Ομως το ΠΑΣΟΚ, το δημιούργημα του πατέρα του, όχι απλώς δεν του το επέτρεψε, αλλά τον αποδοκίμασε σκληρά.Εύκολα γκρεμίζεις όσα δεν έχτισες. Και απογαλάκτισε την παράταξή του. Που, πλέον, του οφείλει άγαλμα για αυτή την υπηρεσία του. Οπως και η δημοκρατία. Μάλλον δεν το έχει ακόμα αντιληφθεί και ίσως να επανέλθει, όμως η σχέση του Γιώργου Παπανδρέου με την πολιτική έληξε. Με ένα ζεϊμπέκικο.
Σαν εκείνα που χόρευε ως υπουργός Εξωτερικών, ως… χορό της βροχής δήθεν για να φέρει πιο κοντά την Ελλάδα με την Τουρκία. Καλό το ζεϊμπέκικο. Ενα τελευταίο ταγκό σίγουρα θα ταίριαζε καλύτερα.