Σε αυτή τη χώρα, η οποία με περίσσιο θράσος αποκαλείται “ευνομούμενη πολιτεία”, οι επιχειρηματίες δεν έχουν να διαλέξουν μεταξύ νόμου και παρανομίας. Έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε ακινησία και απόγνωση. Γιατί στην Ελλάδα του 2025, όποιος προσπαθεί να είναι νόμιμος, τιμωρείται. Και όποιος τολμά να δημιουργήσει, συκοφαντείται.
Θες άδεια; Ετοίμασε φάκελο 300 σελίδων, πλήρωσε μελέτες, χαρτόσημα, «διευκολύνσεις» και περίμενε. Και περίμενε. Και περίμενε. Ίσως προλάβεις να κόψεις την κορδέλα στα εγκαίνια… της σύνταξής σου. Ίσως πάλι όχι.
Μέχρι τότε, έρχονται οι ίδιοι που σου έλεγαν «κάνε αίτηση και περίμενε», να ουρλιάξουν στα μικρόφωνα: «Ποιος του έδωσε το δικαίωμα; Είναι παράνομος!» Πότε πρόλαβαν και έγιναν εισαγγελείς αυτοί που πριν σε συμβούλευαν να «βρεις έναν άνθρωπο να το ξεμπλοκάρει»;
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η διαδικασία της αδειοδότησης είναι πιο δαιδαλώδης από τον Μινωικό λαβύρινθο. Με μόνη διαφορά ότι στο τέλος δεν σε περιμένει ο Μινώταυρος – αλλά ένας υπάλληλος με σφραγίδα που σου λέει: «Δεν προβλέπεται».
Και όταν, από απόγνωση, κάνεις το έργο σου, χτίζεις το μαγαζί σου, δίνεις δουλειές και ζωντάνια σε μια περιοχή-φάντασμα, τότε ξεπροβάλλουν σαν κοράκια οι “τηλεδικαστές” του συστήματος. Σε λένε καταπατητή, παραβάτη, εγκληματία. Όχι γιατί έβλαψες – αλλά γιατί δεν πλήρωσες τη «διαδρομή».
Μα τι θέλει επιτέλους αυτό το κράτος από τον επιχειρηματία;
Να είναι υπάκουος αλλά και ριψοκίνδυνος. Να πληρώνει αλλά να μην απαιτεί. Να περιμένει αλλά να μη ρωτά. Και στο τέλος; Να ζητά συγγνώμη που τόλμησε να ονειρευτεί κάτι νόμιμο στην πιο υποκριτική δημοκρατία της Ευρώπης.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλη επένδυση. Χρειάζεται απελευθέρωση. Από τους φακέλους, τις σφραγίδες, τους μεσάζοντες και το δήθεν κράτος Δικαίου.
Μέχρι τότε, κάθε νέος επιχειρηματίας πρέπει να γράφει στην ταμπέλα του καταστήματος:
«Προσοχή. Εδώ επιχειρεί άνθρωπος που επιβίωσε από την ελληνική γραφειοκρατία. Μην το δοκιμάσετε μόνοι σας».