Η Γαλλία είναι αντιμέτωπη με την πιο βαθιά πολιτική κρίση της εδώ και δεκαετίες. Αυτό αποδεικνύει και το γεγονός ότι για πρώτη φορά από το 1962 κυβέρνηση ανατράπηκε με πρόταση δυσπιστίας.
Η αιτία της πολιτικής κρίσης βρίσκεται στην αναντιστοιχία ανάμεσα στις επιλογές του Εμανουέλ Μακρόν και τη πραγματική βούληση της γαλλικής κοινωνίας. Δηλαδή, προσπάθησε, επικαλούμενος μια λογική «δύο άκρων» να επιβάλει μια κυβέρνηση μειοψηφίας.
Κυρίως γιατί αποφάσισε να «δαιμονοποιήσει» την Αριστερά της Ανυπότακτης Γαλλίας, παρότι ήταν η ηγετική δύναμη του Νέου Λαϊκού Μετώπου, να αρνηθεί να δώσει στην Αριστερά την πρωθυπουργία, παρότι ήταν η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα, και να επιλέξει να σχηματίσει μια κυβέρνηση μειοψηφίας «κλείνοντας το μάτι» στην Ακροδεξιά προκειμένου να δώσει ανοχή.
Και όλα αυτά θεωρώντας προφανώς ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου στο τέλος θα πρέπει να συμφωνήσουν μαζί του.
Μόνο που δεν συνειδητοποίησε ότι οι συσχετισμοί είχαν αλλάξει. Οι κοινωνικοί πρωτίστως και μετά οι κοινοβουλευτικοί. Και άρα δεν μπορούσε να περάσει τα πάντα. Και τότε είναι που έρχεται η πτώση.
Μια πτώση που είναι σύμπτωμα μιας συνολικότερης πολιτικής και θεσμικής κρίσης σε όλη την Ευρώπη. Δείτε για παράδειγμα πώς κατέρρευσε και η κυβέρνηση Σολτς επίσης υπό το βάρος της δυσαρέσκειας και της αδυναμίας της να απαντήσει στις αγωνίες της γερμανικής κοινωνίας.
Βεβαίως όλο αυτό γεννά ένα συνολικότερο πρόβλημα: αυτή τη στιγμή οι δύο σημαντικότερες χώρες και μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης είναι σε πολιτική και οικονομική κρίση.
Την ώρα που έχει να αντιμετωπίσει τον Τραμπ και τις σκέψεις του για εμπορικό πόλεμο, την Κίνα και τη διαρκή ενίσχυσή της, τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, τις ανοιχτές πληγές στη Μέση Ανατολή, η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με μια κρίση ηγεσίας.
Και είναι λάθος να θεωρηθεί ότι αφορά μόνο τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Σύντομα η κρίση θα χτυπήσει και άλλες πόρτες…
Και ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: για όλα αυτά δεν φταίει ο «λαϊκισμός», που υποτίθεται ότι έχει κυριεύσει τις κοινωνίες και τις οδηγεί σε «λανθασμένες επιλογές».
Αυτό που φταίει είναι ότι εδώ και δεκαετίες προσπαθούν επίμονα να πείσουν τις κοινωνίες ότι είναι «για το καλό τους» να αποδεχτούν επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εντείνουν τις κοινωνικές ανισότητες, υποβαθμίζουν τη θέση των εργαζομένων και οδηγούν τη νεολαία στην επισφάλεια.
Αυτό που φταίει είναι η επιμονή ότι η μόνη «πολιτικά ορθή» επιλογή είναι το «Κέντρο».
Αυτό που φταίει είναι ο κατακερματισμός και η αφωνία των δυνάμεων που έχουν την ευθύνη να διαμορφώσουν μια εναλλακτική πολιτική που να ξεκινά όχι από τους οικονομικούς δείκτες, αλλά από τις κοινωνικές ανάγκες.
Και όλα αυτά καλό είναι να τα σκεφτούμε πραγματικά σοβαρά…