Δήλωση του Δημαρχου Χάλκης κ. Φραγκάκη Ευάγγελου για την σημερινή ημέρα :
“Η βία κατά των γυναικών αποτελεί ένα από τα πιο μελανά σημεία της ανθρώπινης ιστορίας.
Είναι παθογενές και πολυσύνθετο διεθνές φαινόμενο, μια αποτρόπαιη μορφή βίας που διέπετε από μια εσωτερική αντίφαση καθώς οι γυναίκες υφίσταντο βία από άτομα που έχουν εμπιστευθεί και πορεύονται μαζί τους στην ζωή.
Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η επι πολλά χρόνια συγκάλυψη τέτοιων φαινομένων υπο την σκέπη του ρητού «τα εν οίκω μη εν δήμω» και την αντίληψη πως τέτοια φαινόμενα ανήκουν στο αναπόφευκτο εσωτερικό περιεχόμενο του οικογενειακού βίου.
Σήμερα το φαινόμενο δημοσιοποιείται όμως δεν εξαλείφεται.
Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι συνήθως απρόβλεπτη και οι παράγοντες που την καθορίζουν άγνωστοι και μακράς διάρκειας στον χρόνο.
Για αυτό τον λόγο οφείλουμε να γαλουχήσουμε τις νέες γενιές με τις αξίες του ανθρωπισμού, του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την υπεράσπιση των ευάλωτων, την ελευθερία, την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.
Με την εκπαίδευση να διαδραματίζει τον κομβικό ρόλο στην καταπολέμηση του φαινομένου.
Η εξάλειψη του φαινομένου είναι ζήτημα υπεράσπισης των δικαιωμάτων, ζήτημα πολιτισμού, ευθύνης και υποχρέωσης όλων μας.
Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως
ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια
Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν.
…
Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει
νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες,
πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις.
Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο:
δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
μ’ ἕνα σκοινί μαρμάρινο
κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου
κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις
τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου.
Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
αἰχμάλωτη.
Δέν μπορεῖς
οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου,
οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
…
ἄν ἄρχιζαν τ’ ἀγάλματα ἀγῶνες
γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
…
ἐσύ θά πορευόσουνα
μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη.
Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως.
…
Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις
ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
σέ λέω γυναίκα.
Σέ λέω γυναίκα
γιατ’ εἶσ’ αἰχμάλωτη.
Δημουλά, Κ. (1971). Τό λίγο τοῦ κόσμου